tanrı'nın gücü her şeye yeter yetmesine, ama kökten olanaksızlıkları değil, kökten olanaklı olan şeyleri gerçekleştirmeye yeter. mucizeleri tanrı'ya atfedebilirsiniz, ama saçmalıkları değil. tanrı'nın gücünün sınırı yoktur. ama eğer "tanrı özgür iradeli bir canlı yaratabilir ve aynı zamanda onu özgür iradeden mahrum bırakabilir" derseniz, tanrı hakkında hiiçbir şey söylememiş olursunuz. anlamsız bir takım sözcükleri "tanrı yapabilir" diye bağlayıp aniden anlamlı kılamayız. gerçekten de tanrı için her şey mümkündür. ama kökten olanaksızlıklar hiçbir şey değildir. bibirini tümüyle dışlayan alternatiflerin ikisini bir arada devam ettirmek, en zayıf yaratıkları için ne kadar olanaksızsa, tanrı için de o kadar olanaksızdır. bu durumda tanrı'nın gücü bir engelle karşılaşır ve sözünü ettiğmiz tanrı bile olsa, saçmalık saçmalık olarak kalır..
bununla birlikte, akıl yürütenlerin sık sık yanlış verilerin ya da iddiadaki dikkatsizliğin etkisiyle hatalar yaptıklarını görürüz. aslında olanaksız olan şeylerin mümkün olduğu sanısına kapılırız. bu nedenle her şeye gücü yeten tanrı'nın bile gerçekleştiremeyeceği kökten olanaksızları tanımlarken çok dikkat etmeliyiz. bunların neye benzeyebileceklerinden çok gerçekte ne olduklarına bakmalıyız..
yukarıdaki alıntı c.s. lewis'in "acı sorunu" adlı eserinden...
"insan acı çekerken tanrı nerede" sorusu, çok güzel bir soru.
tanrı insan'ı yarattığında, her şey çok güzeldi. ölüm henüz gelmemişti. tanrı yarattığı insanla iletişim halindeydi.
insan'ı özgür iradeye sahip yaratmıştı. ve onu "bilgelik ağacı"ndan yememek konusunda uyarmıştı.
tanrı acıyı yaratmamıştı. tanrı her şeye yarattıktan sonra yaratılışı çok sevmişti.
ve sevgi kutsal kitapta söyle açıklanıyor.
Sevgi sabırlıdır, sevgi şefkatlidir. Sevgi kıskanmaz, övünmez, böbürlenmez.
Sevgi kaba davranmaz, kendi çıkarını aramaz, kolay kolay öfkelenmez, kötülüğün hesabını tutmaz.
Sevgi haksızlığa sevinmez, gerçek olanla sevinir.
Sevgi her şeye katlanır, her şeye inanır, her şeyi umut eder, her şeye dayanır.
Sevgi asla son bulmaz. (1. korintliler 13:4-8)
insan "bilgelik ağacı"ndan yemeği tercih etti ve tanrı'dan uzaklaştı. dünya'daki tüm acıları, insan yarattı, kabil kardeşi habil'i kendi öldürdü, kendi benliğinin arzuları için öldürdü.
Ayartılan kişi, "Tanrı beni ayartıyor" demesin. Çünkü Tanrı kötülükle ayartılmadığı gibi kendisi de kimseyi ayartmaz.
Herkes kendi arzularıyla sürüklenip aldanarak ayartılır.
Sonra arzu gebe kalır ve günah doğurur. Günah olgunlaşınca da ölüm getirir.(yakup 1:13-15)
"Tanrı içimize koyduğu ruhu kıskançlık derecesinde özler."
insan tanrı'ya gidemezken, kendi benliğinin arzuları ve şeytan'ın sözleri ile insan tanrı'ya sırtını çevirmişken bile.
tanrı insanı istiyor, her bir insan'ın ölümden kurturmasını istiyor.
ve tanrı kendi sözünü, günahları bağışlatan kurban olarak sunuyor.
"Çünkü ölüm bir tek adamın suçu yüzünden o tek adam aracılığıyla egemenlik sürdüyse, Tanrı'nın bol lütfunu ve aklanma bağışını alanların bir tek adam, yani isa Mesih sayesinde yaşamda egemenlik sürecekleri çok daha kesindir."(romalılar 5:17)
"Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik Oğlu'nu verdi. Öyle ki, O'na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun.(yuhanna 3:16)
tanrı insan'ı günahtan ve günah'ın getirdiği ölümden kurtarmak için elinden geleni yapıyor..
insan ondan uzaklaşırken, yine tanrı insan'ı kazanmak istiyor çünkü "tanrı sevgidir"(1.yuhanna 4:16).
ve "Tanrı'yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve Oğlu'nu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. işte sevgi budur."(1. yuhanna 4:140)
