iki duvar arasındayım. arasındaydım. en büyük güvencemdi o duvarlar benim. derken bir gün duvarlardan biri yıkıldı. üstüme düştü. aradaydım çünkü, ama öbür duvara baskı yapmasına izin veremezdim. yoksa o da yıkılabilirdi. ben de üzerime almaya çalıştım tüm yükü. elimden geldiği kadar. evet zordu ağırlığa dayanmak. hele ki o zaman 14 yaşında bir çocuksa. yıkılan duvar yine güvencemdi aslında... öbür duvara görünmeden yüzümü yıkık duvara saklayıp ağlayabiliyordum mesela.
nefret ettiğim kadar büyük bir sorumluluk üzerimdeydi şimdi.
ve sağlam duvarım bunun getirdiği baskıları azaltmaya, yıkık duvarın oluşturduğu yaraları öpücüğüyle iyileştirmeye çalışıyordu.
nereye gidersem gideyim bu duvarı üzerimde taşıyorum işte... bir an mutlu bir an mutsuz oluyorum. bazen duvarımın ağırlığını azaltan insanlar çıkıyor,yıkık duvarın boşlukları arasından güneşi görüyorum. bazense ağırlığını on misli arttıranlar,yağmur suları boşluklardan akıp tenimi ıslatıyor, beni üşütüyor. ama biliyorum ki ne kadar istemesem de sağlam duvarım ona yaslanmam için her zaman hazır. bazen ona yaslanıyorum ben de...ama sonra vicdan azabı duyuyorum. onun da yükleri var çünkü.
bugün 9 mayıs 2010; ayakta kalan duvarım, annemin hiç yıkılmaması dileği ile... anneler günün kutlu olsun.
