ciddi anlamda dokunan feridun düzağaç şarkısı.
şarkının her kısmı ayrı dokunur, 'Bir yıldızın gökten kaybı kadar arsız, Ah bu gidiş çok zamansız.' ile karanlığın ortasında bir anda beliren ve belirmesiyle kaybolması bir olan bir yıldız kadar arsız olduğunu söyler ayrılığın. 'Ellerin ellerin... Şimdi ellerin elleri!' satırlarıyla isyan eder, sahiplendiğini paylaşamaz, acı çeker. 'el' kelimesi hiç bu kadar acıtacak şekilde kullanılmamıştır zannımca bir cümlenin içinde, el-veda hariç elbette... 'Saçlarından bir yol inerdi ortasına ellerimin, Şimdi bir akarsu misafir içinde gözlerimin.' derken basit bir doğa tasviriyle anlatır saçlarını uzun uzun okşadığını sevdiğinin ve aynı şekilde gidişle birlikte artık gözlerdeki yaşlardan dem vurur; hem de öylesine yalın olmasına rağmen yeterince kederli bir şekilde. gelip giden ruh halinden bahseder belki. bir anda, her şeyin ortasında birden bire burnunun direğinin sızladığını anlatır belki, 'vuruverir özlemin' derken öyle hazırlıksız, öyle çaresiz yakalanmıştır... 'özlemek' hissiyatının hakkını veren şarkıdır.
