yapılmış en sadist sanat eserlerinden biridir. şarkı demiyorum dikkat ederseniz. şarkı değil bu. sanat eseri tam anlamıyla.
chris martin'in tapılası sesinden, dinlemeye doyulamayan harika ötesi bir coldplay sanat eseri. o kadar manyak bi şey ki, saatlerce dinleyebilirsiniz. uyuşturucu gibi, acı veriyor dinlemek ama dinlemek de istiyorsunuz bi yandan.
hani insan bazen hatalar yapar ya. geri dönüşü olmaz. örümcek ağına düşmüş gibi hissedersin. geriye dönsen dönemezsin, ileri gitmeye çalışsan gidemezsin. tıkılıp kalmışsındır tam ortasında ağın. o kadar çaresizsindir ki elinden bir bok gelmez gerçekten. sadece hatalarını hatırlayıp hüzünlenirsin. kendini yer bitirirsin ya, kimseler görmeden kuytu köşelerde ağlarsın ya. özür dilemek istersin. öyle demek istemedim, seni kırmak istemedim demek istersin. bazen de kendi yaşadıklarını düşünüp sana böyle şeyler demesini beklediğin birileri olur ya. bunları hatırlatan sadist bi şey işte trouble.
chris martin'in "ı never meant to cause you trouble" diyişine bi dikkat edin. "ı" derken, acı çeker gibi uzatıyor o kısmı. piyanonun çalınış şekline, piyanodan gelen pişmanlık, üzüntü ve efkarlı sese kulak verin. yok lan böyle bi şey yemin ediyorum.
bi parça bu kadar fazla acı barındırmamalı. çok fazla geliyor be... çok fazla geliyor.
