Yine acayip bir şeyler yapmışlar. jeff loomis'in sololarda kendini aşıp farklı şeyler denemesi, solo arkasından çaktırmadan selam çakan karmaşık rifler, warrel dane'in vokal olayını bambaşka boyuta taşıması şimdilik albümün en güzel ayrıntıları. çok karanlık bir albüm. epey karanlık hem de. yastığa başımı gömüp ağlayacağım yani o derece. özellikle "without morals" adlı şarkı duygularımla feci oynuyor. kim bilir yakında bir kritik de yazarım. şimdilik sindirip tadını çıkarıyorum.
