insanın kendini yalnız hissettiği ilk andır belki. babamın elini bırakmak istememiştim ağlamıycam diye o minik halimle gurur yaparken, yaşlar yağmur tanesi gibi inadına boşalıyordu bana rağmen.
sonra ilk öğretmenimin babacan elini keşfettim. bu, nevzat öğretmen idi. sürekli sulu göz halime takılarak derse devam etti bir süre. ilk sıraya beni oturtarak sürekli takipteydi. her ödevime o kısıtlı maaşı ile ödül vererek okulu sevdirdi bana. tam 2 yıl baba-kız olmuştuk. ve sonra babamın tayini ile ayrılık...geçenlerde vefat etmiş benim nevzat babam. nur içinde yatsın.
