buz gibi havada yürüş yolunun ışıkları altında yürürken gülümseyip " bi memleket bu kadar sevilir mi be " diye mutlu olmaktır orda olduğun için. iyisiyle, kötüsüyle, "izmit'te bir bok yok ki" diyene gülünüp geçilmesiyle, nedensizce bağlanılmasıyla, başka yerde yaşama fikrinin çok itici ve acıklı gelmesiyle, fethiye caddesiyle, adım başı anısıyla, apaçisiyle, yahya kaptanıyla, köprüleriyle, yürüyüş yoluyla, saat kulesiyle, çinilisiyle, bir ucundan diğer bir ucuna bu gri şehre aşık olmaktır.
