ya da başka bir bakış açısıyla amcam olur kendileri. yıllarca aşağı sokakta devindiği birahane kapanınca, dumansız kalan beyni kalbine söz geçiremediydi de yarmışlardı kaburgayı ortadan. heh işte alışkanlıkların kazanımı yıllar sürse de bitimi bir belediye mührüne bakar. ha çok kızardım aslında eve yanakları al al gelip tüm gece hıçkırık konçertolarını ancak yine de mutluydu be rahmetli. minik umutları vardı geleceğe dair, taksitleri kapatıp, torunu torbayı kaptığı gibi hani o çınar ağaçlarının olduğu memleketine dönecekti hani mis gibi havası yolunda eşeği tarlasında ırgatı olan yer var ya.. bu da bir tuhaf azizim kimle konuşsam hep aynı memleket tasviri yok mu farklı memleketler?... işte hayatta ki umudunu yitirmenin iç organlarını köhneleştirdiği amcam artık bir metropol ölüsü hem de en gencinden..
