esasinda cok zevkli bir eylemdir ama sonu genelde hüsranla biter.
önce minicik hayvan ve ona uygun su dolu bir kap,kabin icine tas,oyuncak semsiye,vs alinir. ilk günler yerini yadirgayan hayvan sadece yem atildigi zaman kafasini kaldirma lütfunda bulunur. zamanla yeni yerini benimseyen hayvancagiz, kendisine ayrilan ve güzelce süslenen yuvasinin disinda ki dünyayi da kesfe karar verir. sabah kalkip yemini atmak icin yanina yaklastiginizda kabin icinde göremediginiz kaplumbagayi el fenerleriyle aramaya baslarsiniz bir süre sonra. iste isin eglence kismi burasidir. genelde koltuklarin,kanapelerin altindan cikar minicik yavrunuz. alir yerine götürürsünüz sevkatle. ismini kendi kazanmistir o, "serseri"dir artik sizin icin. ama bu firarlar fazlalasinca, üstüne kabin o kendine has kokusu da sinince daha fazla sinir olmaya baslarlar ev ahalisi. aldiklarina alacaklarina pisman olurlar. bir sabah uyanir bakarsiniz ki yine yerinde yok, ama evde de bulamazsiniz bu sefer ve büyüklerin "balkondan düsmüstür" sözlerine inanmak zorunda kalirsiniz bir müddet sonra aslinda gercegin öyle olmadigini bile bile. ve unutursunuz zamanla o minik serseriyi, sanki eve hic girmemis gibi öyle bir yaramaz, yada unuttugunuzu sanirsiniz en azindan ta ki günün birinde internette ki bir sözlük'te kaplumbaga beslemeye yönelik bir konu görüp, ona yazi atincaya kadar. sonra yazdiklarinizi bastan okuduktan sonra boyutu ne olursa olsun, bir zamanlar tamamiyle size ait olmus olan bu hayvani gercekten sevmis oldugunuz farkedersiniz.
