o andan itibaren sevgili değil de o başkası kafayı karıştırır. kim lan bu bebe, nerden çıktı şimdi, bir anda olamaz ne zamandır vs... hele bir akrabasına aşık olmuşsa ve daha önceki konuşmalarda ona hep bu çocukla bu kadar samimi olma demişsen, bir gün korktuğun başına geldiğinde kime küfür edeceğini, kime kızacağını, nereye vuracağını bilemiyor insan. hele bir de ilk sevgilinse, bir daha güvenip de aşık olmaya, hoşlanmaya çalışmak hayal gibi birşey. o zaman anlıyosun ki gerek yokmuş değer vermeye ama sen onu baş tacı yapmıştın, bir taraflarını harikulade bir şekilde kaldırmıştın. "indiricekler güzelim merak etme" deyip hayatımıza bakmalıyız, zor ama olması gereken bu( ymuş ).
