Gözbebeklerim büyüyor günden güne, uykusuz kalışlarımın ergenliğinde yaşlanıyor en güzel renkleri... Duymalısın bir kez de olsa, yüreğimden seni geçirdiğim zamanları, içim titreye titreye konuşamadan yutkunduğum zamanları görebilmelisin... Her gece bir tarafını boş bırakıyorum yatağımın, kolumu uzatıyorum yokluğunun boynunun altına. Derin derin nefes alış-verişlerim bozuyor yalnızlığımın sessizliğini...
Ağlamak gibi olmalı, gözlerimi kapatıp doyasıya seni yaşayabilmek. Sadece söylemeni istediğim şeyleri duyduğunu hayal edebilmek. Kendi kendimle konuşmak, derin bir iç çekip, burun deliklerimi büyüterek kokunu çalmaya çalışmak duvarları rutubetli odamdan...
hiç yaşayamadıklarımızı özlemek, hiç yanımda yatıp uyuyamayışının özlemini hissetmek, her sabah gözlerimi açıp tavana diktiğim zamanlara inat, bir sabah, sadece bir sabah sağ yanıma dönüp senin yüzünü görebilmeyi özlemek. belki öpmekten bile korkmak, üzerini usulca örtüp, kapının ardına çıktığımda ardımda bıraktığım o huzuru özlemek.
olmayışlarının özlemleri beraberinde getiriyor var olman gerektiğinin gerçekliliğini.
