her canlı mutlak suretle yaşıyordur. yaşam diye belirtilen bu süreçte onurlu ve kaliteli duruşunu olgunlukla sergileyebilenler yaşam kalitesini yüksek tutanlardır. yaşam kalitesi sadece bir takım nesnelere sahip olmak demek değildir yaşam kalitesi bu pratiği mümkün mertebe gerçekleştirenlerin becerebileceği bir olaydır. eğer yaşam denilen kimine göre zindan kimine göre cennet bahçesinde insan kavramına uygun şekilde yaşıyorsak bunu hak ediyoruz demektir. öteki türlüsü de sadece nefes al-ver ve kaçınılmaz son olarak ölüm. bir insanın ölmesi doğması gibi olmamalı. bir insanın yaşamı bu dünya bıraktığı insanların yüreğinde ve ağzında çıkan yad edilme sözlerinde saklıdır. gittikçe kahpelikleriyle ünlenen bir yaşam formunda kahpelikleriyle bile gurur duyanlara inat halen böyle insanlar varmış denilmesi o muteber insanın bir yaşamı hak ettiğini tasdik eder. bu dünyaya kimler gelmedi ki. hangi padişahlar hangi küheylanlar hangi baba yiğitler hangi destanlara imza atan yüce insalar. hepsinin tek farkı işte burada gizlidir. yaşadığımız hayatı bir öküzün trene bakıpta anlayamaması gibi yapmadılar ve bu dünyaya iz bırakıp gittiler. bizler o kahramanlara özenebiliriz belki ama onlar gibi olamayız kılıçlarımızla savaşarak orayı burayı fethederek. günümüz yaşamında esas alınması gereken insanların gönüllerini güzelliklerimiz fethetmek ve o insan hatırladığı zaman içinin titremesi gerektir. eğer biz günümüzde bu gönül fetihlerini gerçekleştirebiliyor ve onurlu dik duruşumuzla yaşamda yer edinmişsek bu yaşamı biz hak etmişiz anlamına geliyor. ne mutlu ki gönülleri güzellikleriyle fetheden bir karıncayı incitmekten korkan o güzel insanlara.
