kimi zaman başını alıp gidendir, kimi zaman hayatın gerektiğini gibi yapmak için uzaklara gidendir, kimi zaman da hayata top yekün veda edendir, kimi zaman tanımadığın bir tenin sıcaklığıdır... yaşamın en güzel anılarında iz bırakan kişiyse özlemle beklenen, hasretle anılan kişiyse duygu yoğunluğun zirve yaptığında en azından bir nem bırakmasına vesile olur. modern dünya diye tabir ettiğimiz insanlığın iliklerine kadar sömürüldüğü ve kullanılmaya çalışıldığı çirkeflikten sıyrılmayı başarıp duru, içten bir sevgiyle bağlanan insan için ta derinde kalbi sızlatır ama nafiledir çünkü yapılabilecek hiçbir şeyin yoktur o özlemi dindirmen için. tek çaren patikalı yolun beklemektir. kimi zaman bu özlem hiç tanımadığın bilmediğin belki yüzünü dahi görmediğin hatta belki de düşündüğünün tersine olan insan içinde yaşanır ama sonuçta hüzne kattığı şey ayndıdır. bir insanı özlemek! bir bekleyiştir. sonsuz bir yolculukta olsa beklemektir beklemektir ve yine beklemektir. söz konusu bu bekleyişler daha da bir derinleştirir o insanı yanında bulman için. bu bekleyişlerde ahmet aslan'ın dediği gibi tanımadığın ten de olabilir. ya hu bu insan evladı nasıl bir cinstir ki tanımadığı bir insanı özlemle, hasretle bekler ve ona gönlünde gülistanlar yaratırda yaratır. ve gün gelir gelir ya da hiç gelmez ama yine umut beklemektedir. vakitsiz bir anda içinde biriktirdiğin o duygu kırıntısı bekledikçe dağın tepesinden yuvarlanan bir kar topu misali zaman ilerledikçe büyür ve daha da büyür.
