babaannen evde hasta yatıyor diye onun evine çağrılırsın. telaşlanırsın içini korku kaplar çünkü senin asıl annen odur. seni büyüten, hasta olduğunda başında bekleyen, eve geldiğinde aç mısın diye soran, dizinde ağlayıp uyuyabildiğin kadındır o... bir taksiye biner gidersin. son zamanlarda fazla ilgilenemediğin ve hatta kalbin kırdığın için ona güzel kelimeler tasarlarsın kafanda. sonra evin önüne gelirsin. çok kalabalıktır. tanımadığın binlerce yüz sana bakar.
anlam veremezsin.
ellerin titrer.
ama konduramazsın.
hala güzel sözler kurarsın bir yandan ona söyleyebileceğin...
yanına gitmek istediğini söylersin.
gidersin de kurduğun güzel kelimelerinle..
salonda ölü bir beden seni bekler.
öylece..
güzel kelimelerini söylesen de duyamayacak olan artık...
susarsın..
ağlarsın..
pişman olursun..
keşke dersin...
ama bütün güzel kelimelerin boğazına düğümlenir.
isyan sözcükleri çıkar sadece..
ama ona değil..
sana dualar öğreten bu kadını senden alana...
