bir veda cümlesidir. o tüm yangınların, savaşların sonunda belki biraz vicdan azabıyla ie oturan sevimli bir çocuk sureti olur kalır. içinin bi yerine o kadar acı oturur ki binlerce cümle vardır kurulacak, sadece bakarsın. biraz dolu dolu ama bomboş, yalnız, soğuk. izlersin. hayatından yavaş yavaş çekilişini. kanayan bir bıçak izi olur zamanla yeri hep doldurulmaya çalışılır, onun kadar masum suretteki gölgelerle fakat zordur. yine de içtendir. mutlu ol küçüğüm. benim veremediğim mutluluğu bul ve hep gül. benden daha masum insanlarla ol, gül. benim için zor olacak. en büyük yük omuzlarımda belki ama hiç biri senin gamzelerin, kısılan gözlerin kadar önemli değil. hiç bir şey beklemiyorum belki söner giderim ardından belki ben de avunurum her gidiş gibi zamansız ve onlar kadar saçmasapan. ıslanmasın çocuk gözlerin, sarı saçlarına başka eller dokunacak olsa bile ben mahvolsam bile sen sadece mutlu ol... bensiz. nerde istersen orda. mutlu ol yeter ki.
