her ne kadar basit bir olay gibi görünsede insanın sinirlerini alt üst eden, insanın kafasında türlü cinayet senaryoları yazdıran olaydır.
efendim evinize misafir geleceği haberi gelir, o anda çok hızlı bir şekilde masaüstündeki oyunların kısayolları silinir, bilgisayar hızla kapatılır ve mümkünse bilgisayara bozuk görüntüsü verilir. misafirler gelir ve tabiki yanlarında dünyanın en uyuz yaratığı olan çocukları da vardır. yemek yenir çay faslına geçilir, bu sırada o uyuz yaratık annesine "anneee ben buyum abiye söylesene bilgisayarı açsın" der.
bu sinsi oluşumun farkına vardığınız an içinizde nefret tohumları yeşermeye başlar. anne bir kaç defa bu şerefsizi başından savar fakat bu şerefsizin vazgeçmeye hiç niyeti yoktur. ve bu sefer sesli bir şekilde söyleyerek babama duyurmaya çalışır bu küçük, ufacık sevgi g.tvereni... misafirlerine neredeyse kendi elleriyle yemek yedirecek olan aşırı misafirperver babam "oğlum açsana bilgisayarıııı" diye seslenir, artık o çocuk sizin gözünüzde manitanıza asılan şerefsizlerden farksızdır. neyse... son bir umut "ama bilgisayarda oyun yok ki" denir. fakat o ufak yaratık "ben internete girecem, mesene açacam, façeme bakacam bide beerşardan* telefonuma müzik indirecem" der, telefonu da var ibnenin oğlunun...
emir büyük yerden geldiği için bilgisayar açılır "al bilgisayarı bi tarafına entegre et" bakışıyla teslim edilir. ve bu şerefsiz olmadık programları açar, olmadık sitelere girer tuşlara; "sana ibnelik olsun lan ben buyum" der gibi vura vura basar ve uyardığın zaman da aşırı misafirperver babanın sert bakışlarına maruz kalınır.
neyse herşey biter misafirlerin kalkmasına yakın ufaklığa " delikanlı gel bakalım seninle bi güreşek" denir ve tutar tutmaz büyük bir hırsla yere çarpılır, dirsekle kafasına suratına bastırılır ve şakayla karışık iki tane osmanlı tokatı çakılır, bir nebze ciğer soğutulur...
abarttığımı düşünebilirsiniz ama ben bu şerefsizler yüzünden sosyal fobili oldum çok değerli sözlük.
