haberleri izliyorum, yine bir şehir haberi ve yine söz verdiği için ağlamayan bir şehit eşi. her gördüğümde içim burkuluyor, bir de ufak çocukları varsa, daha da tüylerim diken diken olup içim cız ediyor. kim bilir kadın neler düşünüyordur, aklından neler geçiyordur. bir başına kalıyor şu dünya'da, ha pardon, bir de ödenek bağlıyorlardır. peki bu duruma üzülmek, o kadının acısının milyonda birini içinde hissedince bile fena olmak, düşünceleri ve dünya görüşünü etkiler mi? şehitler ölmez vatan bölünmez saçmalığını eleştirmeyi engeller mi? her türk asker doğar lafının zararlarını unutturur mu? bende unutturmuyor. şehitlerin çoğunun vatanlarına bir faydası olmadan öldüğü, resmen bok yoluna gittiğini ve her türk'ün maalesef hala sadece bir asker olarak görüldüğü gerçeği değişmiyor, benim de bu iki ağzımıza sıçan gerçeğe nefretim dinmiyor. ama diğer benzer konudaki başlıklarda olduğu gibi, bu düşüncelerim nedeniyle vatan haini olacağım, özel mesaj kutuma yazar birkaç kişi, burada da yazar kendince ayar mesajlarını. onlar bu iki iğrenç sloganı söylerek kendilerini türk görürler, içlerini rahatlatırlar. bir can daha gitmiş kimin umurunda, yeter ki vatan bölünmesin, değil mi? her türk asker doğar, değil mi? canımızı vermek zorundayız, değil mi?