Günün seni düşleme vakti... her gün, an be an düşlediğim gibi seni yanımda, bugünde alabildiğine hırçın sevişmeler yaşıyorum; sensiz ama seninle... kırmızı düşler, esmer sözler; yaşıyorum... gözlerimdeki buğunun kopçasını bir hamlede açıveriyorsun, tenimdeki tüm sensiz günleri dişleyip bir çırpıda terine katıyorsun... yazgıma yazılıyorsun koynumda... beni ne denli seviyorsun böyle, ne ateşli... senden nasılda gidemiyorum... göğsümde uyurken nasılda benimsin...
Parmaklarım hayatının saçlarında dolaşırken, dudakların bitiriyor her zerremi... öldürüyorsun beni... hayallerimizin beyaz çarşafları içinde gözlerinin yalancılığına bakarken bile seviyorum seni... günün seni düşleme vakti... şehir yanıyor... bedenimiz yanıyor her daim, şehir yanmış çok mu?
Yaşadığımız bu isimsiz aşkın içinde merak ediyorum: biz bu denli yanarken, biz bu denli güzelken, biz bu denli severken; hangimiz hangimize geç kaldık?
Da,
Sadece birbirimizin olamıyoruz...
