--spoiler--
sonunu tahmin etmenin çok zor olmadığı bir filmdi. daha doğrusu ilk akla gelen fikrin gerçeklemeyeceği düşüncesi, çünkü alışmışız. "ohaaaa! adama bak napmış yaaaaa..." dedirtecek bi film değildi. daha da doğrusu, bu sözleri yönetmen için ve scorsese'nin yeni göz ağrısı leonardo di caprio başta olmak üzere bütün oyuncu kardosuna etmek gerekir. çünkü, sadece leo değil bütün oyuncular harikaydı. asıl üzerinde durulması gereken filmin sonunda "bu ne lan, çok klişe bitti" demek değil, mühim olan ufak tefek ayrıntıların -ki milyonlarca vardı- ne kadar kaliteli bi şekilde filmin sonuna uyarladığıdır; yönetmenin nasılda ağırlığını filme koyabilmesidir ve de senaryonun şaşırmasından ziyade orada ben kigsley'in (oynadığı rolün adını unuttum şimdi) nasılda hastası için yaptığı oyundaki psikolojik sıralamaya nasılda harika bi şekilde vurgulanabildiğidir. harika bir film olmuş. aman ha ben sonunu bilmiştim diye triplere girmeyin herkes tahnim etmiştir. sizi gidi siziler****.
--spoiler--
