kulağının sadece belli desibeldeki sesleri duyabilmesi,
yürüdüğün toprağa yerkabuğunun altındaki kızgın magmanın varlığından bihaber olduğun halde bu kadar rahat basabilmen,
sadece bilimle açıklanabilecek bir şey midir?
başlıkta görüldüğü üzere dinsizliğe alet edilen bilim, temelde deney ve gözlemlerin bütünüdür.
kaldı ki, deney ve gözlemin rahat olarak yapılacağı yer doğadır.
örneğin, m.ö 4200 yılında mısırlıların bilimle nasıl içli-dışlı olduklarına bir bakalım,
o zamanlar mısır halkının önemli geçim kaynağı olan tarımda nil nehri'nden elde edilen sulamanın büyük katkısı vardı.
fakat nil nehri bilindiği üzere, dünya'nın en uzun nehridir ve iklimin henüz düzensiz olduğu ilk çağlarda aşırı yağan yağmurlar sonucu taşmıştır.
mısırlılar, nil nehri'nin taşmasından ve nehrin suyunun tarlalarını bozup ektikleri ekinlerin telef olmasından rahatsızdılar.
bu duruma bir çözüm getirmek üzere, arazilerinin uzunlukları hesaplanmış ve sonucunda çeşitli geometrik şekiller keşfedilmişti.
hatta yine mısır halkı, ölümden sonra ahiret hayatının varlığına inandığından ölülerini mumyalıyorlardı. bu inançları eczacılıkta ve ilaç sanayisinde ilerlemelerine vesile oldu.
kısacası,
dünya henüz bir toz bulutu halinde iken patlamalar yaşanmış, levha hareketleri yaşanmıştı. böylece büyük kara kütleleri olan kıtalar ortaya çıkmıştır.
o günden bu yana, bilimin doğa olaylarına bağlı olarak ortaya çıktığı ve geliştiği inkar edilmez bir gerçektir.
herşeyden öte, bilimi dinle eşit tutmak ne derece mantıklıysa, böyle bir saplantıya kapılmak da o derece mantıklıdır.
zira kimse bir delinin söylediği söze inanarak kendini kuyuya atamaz.
