Neyin ne oldugu belli oldugu ve kandirilma hadisesi olmadigi icin dogru bir onermedir.
tapma zaten basli basina ilkelce bir yaklasim: "tapiyorum" diyor herif. bu ne lan? hic mi kendine saygin yok? inaniyorum, seviyorum falan dese gene bir yere kadar; "tapiyorum" diyor... biraz kendine saygi duy!
hadi tapiyorsun, ya da asiri inaniyorsun diyelim. put yapsan, ya da bir sey satin al "bu benim putum" de, gec onune her gun derdini anlat, dilek dile, mum yak, eskiyince de at yenisini al. oldugun zaman mezarina koysunlar kucuk putu, senle birlikte gitsin bu alemden, zehirlemezsin senden sonrakileri, onlar da kendi vicdanlari kelepcesiz baslar hayatlarina. o kucuk oyuncak, bez parcasi, hatta istersen "kitap" (ama yazari degil, lutfen) senin kendi kendinle hesaplasma yontemin olsun. toplu olarak putlara tapmaya, putu sosyallestirmeye de gerek yok; zaten toplumsal hayati duzenleyen yasalar var, prensipler var, su var, bu var.
hem bunu yapsan kimsenin canini da yakmazsin, kendini de kandirmazsin. neye tapiyorsun dediklerinde "buna" der gecersin, kimse "bunun neyine tapiyorsun" demez (belki uyanigin biri cikip "putlara tapmayin benim yaradanima tapin" diye bagirabilir, ciddiye almayin, gulun gecsin). derse bile "sana ne" der gonderirsin, inancini somurtmezsin. bir de ele gune rezil olmaktan da kurtulursun. "allah'a tapiyorum, her seyi o yaratti" diye komiklik yaptigin zaman millet sana elbette guler. "o ne lan" derler, cevap veremezsin; "ama kur'an, melek, kiyamet..." dersin "masal anlatma" derler. hem puta taparsan aklini ve ruhunu satmamis olursun, kontrolunde olur. ama ben ille de surunun parcasi olacam, kendimle yuzlesemem, bunlari oldukten sonraya havale ettim ben, ayrica "muhammed/coban/koyun" hikayesi beni cok sardi diyorsan kolay gelsin sana derim. selametle!
