yahu insan aklini basina topladiktan sonra; belki de inanca dair duygular yeteri kadar asilanmamaktan, belki anlatanin soyledigi aklina yatmadigindan ateist olmaya karar vermistir. kimse kimsenin inancini zorla kabul etmek zorunda degildir. yeterki yanlis bilgilendirilmesinden olmasin. ateist olsun ya da olmasin; insanin kalbinden gecendir inanc. illa ben inaniyorum, sende inanacaksin, ya da ben inanmiyorum sende inanma demekten ote sacma bir davranis var midir? cocukken asilanmasindan sozumde, oturun cocugun beynini yikayin degildir efendim. cocuk kendi basina ogrenmeye, arastirmaya tesvik edilmelidir. aklini basina devsirdikten sonra, birakirsin ne yaparsa yapsin. inanmak bir ihtiyactir. birseylerin bizi koruduguna, yoktan varolmadigimiza dair sorularin cevabidir din. ateistlerin belki de baska birseye inanci vardir. belki de yoktur. kimse kimseyi inancindan dolayi yargilayamiyorsa, bir ateisti de inancsizligindan dolayi yargilayamaz.
(bkz: banane sanane kime ne?)
