Ana baba kardeş sevgisinden yoksun büyümüş bir toplum düşünüldüğünde şaşırılmaması gereken olaydır.
25 yaşında 10. çocuğuna hamile bir kadın düşünün. 2 göz bir oda da asgari ücretin de altında geçinen bir çatı. Babaya çocuklarının adını say desen tek sefer de sayamaz. ne ana baba sevgisi ne kardeşlik bilinci ne de eğitim. çocuk yapma düşüncesi çalıştırıp kendisine bakması fikrinden ileri gelen bir aile toplum bireyinden kime ne hayır gelir. bu olayı doğu ya da indirmemek gerekir. Doğudan büyük şehirlere göç etmiş doğulular da bu durum hüküm sürüyor. 9 10 yaşında geçenin bir vakti mendil satan kız çocuklarını görüyoruz sokaklar da... o kız bir dillendirebilsede anlatsa başına kim bilir neler gelmiştir.
kimsesiz çocuklar kurumundan gönüllü bir öğretmen ile konuşmuştum. yolda mendil satan ilk okul çağında iki kardeş görmüşler. biri kız diğeri erkek. çocukları alıp ailelerinin yanına gitmişler. çocukların bütün eğitim masrafları devlete ait olmak koşulu ile okula gönderilmelerini istemişler anne ve babasından. anne ve baba asla olmaz bu eve kim bakacak deyip yol vermişler görevlilere. çocukları alaydınız dedim ellerinden , almak çözüm değil dediler.
fakir ve eğitimsiz her bölge de var. burada mesele doğu kültürüdür. doğu halklarına dayatılan kültür , örf ve adetlerdir. o bölgelerde dönen dümenlerin eseridir bunlar.
bilinçsiz bir şekilde çoğalmaya teşvik edilmelerinin , ülkede belli bir çoğunluğa ulaşma emellerinin getirileridir bunlar.
