karadeniz teknik üniversitesi makine mühendisliği hocalarından bir profesör. makine anfilerinin birinde ders işlerken. anfiin ön kısmındaki bir öğrenci hapşırır. öğrenciye ters ters bakar. bir kaç kez daha hapşırır öğrenci ve her seferinde bakar sami efendi. sonunda öğrenciden yerinden kalkmasını ve en arka sıralara geçmesini ister. kahraman öğrenci kalkmayacağını söyler, kalk der kalkmaz, kalk der kalkmaz, sonunda öğrencinin etrafındaki 20 kadar öğrenciyi sınıfın çeşitli taraflarına postalar ve kahraman öğrenci tek başına başı bi dik şekilde oturmaya devam eder. sami efendi döner ve "kimseyi hasta etme hakkınız yok, lütfen bi daha ki sefere maske takıp da gelin der". ve kendini* bi bok sanan zat-ı muhaterem derse devam eder.
artık öğrenciler nasıl bir günah işlemişse allah bu adamı başlarına zebani olarak getirmiştir makinecilerin. her şeye rağmen idealist bi kişi olarak kendi akrabalarından birine bile ders konusunda torpil yapmamış, her akşam eşiyle birlikte kampüste yürüyüş yapan, sağlığına önem veren kişilik bozuntusu.
düşüncelerinde biri, "öğrenciler alttan aldıkları ders için okula ayrı bi ücret ödesin" olmuştur.
sonuç olarak; her daim ölmesini istediğim, çektiği her nefesin günah ve ziyan olduğunu düşündüğüm "sevgili, biricik, bahtiyar" profesörümüz. ve alkışlarla, sami karadeniz!..
