her şarkısının içimden birer parça kopardığı, "yeter artık dinlemek istemiyorum" desemde bağımlı olduğum, hayatımın sonuna kadar sıkılmadan dinleyebileceğim yegane albüm. giriş şarkısı i break ile mazoşizmin tavan yapması , stalemate ile insanın aslında içinden hiç bir zaman çıkamayacağı bir çıkmazda olduğunu farketmesi, deadhouse ile inzivaya çekilme ve agoraphobia hisleri uyandıran öldürücü riffler eşliğinde bir şölen yaşamak, relention ile fade in olan baslarla ilk önsevişmeyi yaşadıktan sonra geçici sanrılar eşliğinde hayata tutunmak, cold ways ile geçmiş sıkıntıların, eski yüzlerin tekrar hatırlandığı, gone ile kısa bir süre soluklandıktan sonra uzun düşünülen ve çabuk biten ilişkilerin alevini, acısını derinin taaa altlarında hissetmek, last resort ile insanın bilincinin derinliklerinde son bir rahatlık yaşadıktan sonra göçüp gitmek, bir yandan da umutsuzca kurtuluşu aramak, nerve ile bir süre sadece jonas'ın yarı ağlamalı sesini dinleyip, keder denizinde bir can simidi aramak, saw you drown eskiye özlem duyup herşeyi geri de bırakabilecek kadar cesur olabilmek, instrumental ile melankoliyi biraz azaltıp kendine gelebilme şansının doğması, distrust ile kalbe işleyen davul partisyonları eşliğinde güvensizlik ve paranoya içinde son noktayı koyabilmek......
