Biraz uzak kaldık seninle... Aslında uzaklık çok zaman iyidir. Neden mi?
insanın uzak kaldığına olan sevgisini ölçüp biçmesi için gereklidir, çok zaman.
Kısa süreli ayrılıklar, sarsıcı kavuşmalara gebe olabilir.
Özlemdir sevgiyi ayakta tutan ya da tazeleyen diyelim.
Ayrılık; birbirinin gözlerine bakıp, uzunca bir süre öylece kalmayı arzulatan tek özlemdir belki de...
Hani o zamanın ufak süreli durduğu ama bir asır gibi gelen zamanlar vardır ya insan hayatında...
Öncesiz, sonrasız hatta hiçbir kimliğe ihtiyaçsız zamanların esin kaynağı ve en coşkun mutluluğu, en içkin acısı...
Bir koku, bir nefes, bir çift göz ve bir uğultulu ses sadece...
Hani o savunmasız sevgiye açık anlar vardır ya hayatımızda, farklı bir etkileşim, bir renk, bir parıltı ve derinlerde bir yerde ince bir titreşim...
Hiçbir manasızlığa ve gereksiz şartlanmalara teslim edilmezse eğer, egoların iç çamaşırı defilesinde değilse yürekler, kavuşmalar işte o zaman giyinir en güzel giysisini...
O en masum noktada bir çift gözde eridiğinde kalbin eylemi, ayıpsızca sergiler, eşsiz doğasını...
