izlerken gözyaşlarımın gururla aktığı, içimin parçalandığı, biz o askerlerin hakkını nasıl öderiz diye düşünerek izlediğim film.
kendi ülkemizi müdafa etmek için ölen arkerlerimizin arkasından komutanların nasıl yas tuttuğunu izlerken, atatürk ün 'bu askerleri tekrar göremeyebiliriz, sabah erkenden ziyarete gidelim' sözlerini dinlerken aklıma dünyanın binbir köşesine gönderilen mehmetçiklerimiz geliyor, hem de sadece başka ülkelere yaltaklanmak adına. bu nasıl bir zihniyettir diye düşünürken umarım bu günleri de mumla aramayız diye dua ediyorum. atam sen ne büyük insanmışsın ya!
