dün, yaşadığın şehirden bir nefes getirdi, sevdiğim bir dostum,
getirdi ve hatırlattı seni bana için için,
düşündüm ve hissettim kendimi kaybedicek derecede,
o küçük nefeste senin nefesini aradım ve buldum.
sormaya korktum seni, duymak istediklerimden utanır gibi,
ama biliyordum yaşadıklarını, koskaca bi yalan dünyasında,
başkasına ait olduğunu, sırf yanında diye sana layık olduğunu düşündüğünü,
beni hiçten yere unutur gibi olduğunu,
herkes diyor çok buruk ve kırık aslında, ama inanmıyorum,
inanamıyorum, çünkü koca bir yalan,
yanıbaşımda benle, benimle sevişirken hayalini kurduğun erkek,
şu an yanıbaşında olanmış.
üzüldüm, sabah kalktım biraz daha olgun durdum dünyaya,
bu sabahta zehirli masallarınla büyüdüm.
yalan dolan tenlerde oylanıyor musun gerçekten,
ona değer veriyor musun yoksa,
kimsin sen, bunun adı ne olmalı biliyor musun?
hiçten bi' yok oluş değil mi?
evet güzel gözlü kadın bu masal gittikçe çirkinleşiyor,
direniyor musun yokluğuma, yoksa kandırıyor musun başkasıyla kendini,
ey çılgın yürekli ruhu yorgun kadın,
hatırlıyor musun eskisi gibi beni geceleri,
ağlamalarına şahitlik ediyor mu en sevdiğin yastığın.
sabahları beni düşünerek başka tenlere günaydın diyor musun?
yoksa umrunda değilmiyim. eskisi gibi ağlamıyor musun yada?
sormuyor musun kendine nereye gidiyorum diye,
kime ve ne umutla,
değerini biliyor mu gittiklerin, üzmüyorlar mı yoksa?
yeniden aşık olmaya alışır gibisin, öyle görüyorum rüyalarımda,
benim verdiğimi düşündüğün zararlardan, daha fazla acı çekiyormuşun onunla,
kandırıyorlar mı seni yoksa intihar yeşilim,
kullanıyorlar mı yada?
kiminsin söylesene, durma, bakma, ağlama,
konuşsana!
susarak yıpratırken kendini, ait mi oldun yoksa ona!
durma yorgun kadın durma, anlat hadi, anlat benim olduğunu yalan dünyaya.
utanma, giderken, yanıbaşımda düşlediğin erkek hiç mi yoksa sana.
küçük masum dünyamıza ihanet ettiğini hisseder gibiyim sevgilim,
üzülsende kana kana, ağlama!!!
gidişlerinde dahi ihanet kokuyordu,
bahanesi sonsuzluk kadar, hüküm kıyafetlerini giydirdin,
paylaştığımız onca zamanın nefesine rağmen,
bir iyi anı dahi gelmedi mi aklına ey sevgili!
içinde kimsenin bilmediği bir ben yaratıp yaşıyormuşun başkasıyla,
gerçekten sevmekten çok sevileceğine inandın mı?
bu son acı filmin, en uzun jeneriği,
görebildiğim sen ve ben,
öyle aşklar gördüm, yaşadım ki,
adını ölümle ansam, deymezmiş,
öyle ayrılıklar gördüm ki, hepsi senden bi parça.
düşünüyorumda, nefretine bile gün geçtikçe aşık oluyorum,
haberin olmadan küçük bi umut taşıyorum,
kafam iyi biliyorsun sevgilim,konuşturuyorsun.
konuşturdukça hoşuna gidiyorum belki,
başkasıyla kandırsanda kendini tutunacak bir dalın olmadan,
seni düşleyerek hayallerimin en güzelini yaşıyorum.
gidişlerinin bir önemi yok, gittiğin yerde mutluysan,
tasam, önceden düşlenen düşün içinde kaybolmak oldu,
kalbinde şüpheyle saklarken beni,
ruhumuzu, büyümüzü emanet etmen başkalarına...
ne acı değil mi sevgilim? ne acı.
içinde, benden bir parça iz kaldığını hissetsem,
gözlerim tüm heybetiyle bakardı gözlerine,
bu çığlık çığlığa isyanlar tükeniyor,
ruhum yorulmadan, bak gözlerime,
bak ve anla artık,
yanıbaşında olamamaksa eğer,
kalbine girmeyi yanıbaşındakilere emanet ettiysen eğer,
git yorgun kadın, git, korkma,
izlerin hep aynı, gözlerin gibi,
"şeref denilen kavramın uzağında duran yüreğime ,biraz da olsa leke sürdürmeden seni yad edecek,
seni sevmenin şerefli yanını, nefretimi yok sayarak hissedeceğim.
seni özlemek korkusuyla yaşamayacak,
bilakis inadına tüm içtenliğim ve sarhoşluğumla seni özleyecek,
seni içimde yaşatacağım.
biliyorum gideceksin ve gidişinle beni ardın sıra ağlatacak,
üzecek,
kendinden utanan bir yalnıza dönüştüreceksin.
biliyorum gidecektin ve gittin,
ve ben ömrüm boyunca gelişine yazılar yazacağım"...
"aşk dolu nefretimle... bir daha bu yolları aynı hevesle yürürmüyüm.
