okuyorum.
üzülüyorum.
arkadaşıma, anneme anlatıyorum.
saatlerce aklımdan çıkmıyor, tüm moralim bozuluyor.
dünya çok boş boolum, diye geziyorum ortalıklarda; dokunsan ağlayacak gibi.
sonra tekrar bakıyorum o yazara ne yazmış başka diye. hüzünlü bir şeyler bekliyorum belki de.
dalga geçmiş salak saçma şeylerle, karı kız muhabbeti yapmış ya da futbol takımı yüzünden bi ton kızmış bi üstteki entrye. eski sevgilisine kan kusmuş, başlıkları alt alta okumuş vs.
beni o kadar depresyona sokup kendisinin hala böyle hayat dolu olmasını kabul edemiyorum. ben onun yaşadıklarını okuduğum halde bu kadar mutsuz olurken onun orda gülmesine sinir oluyorum içten içe.
sonra gülüyorum kendi kendime.
mutlu oluyorum.
teşekkür ediyorum devam eden hayata. ne olursa olsun yaşamayı bilen hayat dolu insanlara, yazdıklarıyla hayat dersi veren yazarlara.
