ellerim buz tutuyor, düşünmek bile istemiyorum benim olanı, kristal yaşlara esir oluyorum yanağımdan süzülüyorlar özgürce göz bebeklerimde yeni yaşlar biriktiriyorum. çelik zırhlarla kaplı olsamda darbe aldım düşmemek imkansızdı.
düşmem umrumda da değildi içimde alevler vardı beni yakan, sönmeyen bu aralar, istemiyordum da o ateş beni daha güçlü yapıyordu. yaşadıklarımla, canımın acısıyla güç buluyordum bundan zevk alırmış gibi, pes etmeyi sevmem yaşadıklarımdan hayatın acımasızlığından dolayı, düştüğüm yerden kalktığımda önce sirkelendim sonra beynime darbe almışcasına yerine oturmuştu tüm çıkmaz düşüncelerim, sirkelendim daha güçlü hissettim kendimi. bırakmalıydım artık saçmalamayı, insan yaşamak ve görmek istediği pencereden bakar hayata baktığım pencerenin yönünü değiştirmeliydim. sonumun iyi olmadığı bilinen bir gerçek artık yer vermemeliydim beni üzen ufacık şeylere, geriye kalan üzüntülerimi, bunlara sebep olanları yavaş yavaş unutmalı zehirlerini akıtmalıyım yada alışmalıyım onlarla yaşamaya, zaman ilaç olacaktır, unutmasamda alıştıracaktır.
vazgeçmeyi sevmediğim gibi yaşadığım beni mutlu eden ama yarım kalmış insan yapanları da unutamazdım. kendime yalan söylediğimi bilsemde arındırmalı düşünceleri hep aynı saçma sapan düşüncelerden. arınacağım ben bunlardan. *
