ne yazık ki, afili yalnızlık'ı mumla aratan bir albüm olmuştur. ilk albümün neredeyse tamamı hit şarkılardan oluşurken, kağıt evler'deki hit sayısı afili yalnızlık'ın yarısı bile etmiyor. belki de tanıdığımız emre aydın'dan daha farklı, büyümüş, acılarını daha olgun bir açıdan yansıtan bir emre aydın var bu albümde. ilk albümdeki gibi adamı şakağından vurar sözler yerine, daha çok taşlaşmış ve artık kanamayan bir kalpten dökülen sözler var şarkılarda. beni unutma'yı da albümde görmek isterdim ama sağlık olsun.
