etkinlige katilacak arkadaslar bir iki ay oncesinden zaten calismalarina baslar ancak sinifin geri kalani da bu hazirliklari izlerdi, bir hafta oncesinden sinifi krapon kagitlari ile suslemeye baslardik, 23 nisan gunu sabah duzenlenen torende siirler okunur, konusmalar yapilir, danslar ederdik, ogleden sonra tiyatrolara goturulurduk, ne istesek yapilirdi; kendimizi krallar kraliceler zannederdik, ne kadar ayricalikli oldugumuzu dusunurduk. "23 nisan ulusal egemenlik ve cocuk bayrami" diye ezbere bilirdik; daha cok "cocuk bayrami" ve "bugun 23 nisan nese doluyor insan" kisimlari anlam ifade eder, "ulusal egemenlik" kismina pek de kafamiz basmazdi. ancak bu gunu bize ataturk'un hediye ettigini bilirdik. tek kanalli televizyonun oldugu zamanlardi, o kanal da butun gunu cocuklara ayirirdi, ozellikle halit kivanc'in geleneksel olarak duzenledigi ve dunyanin degisik ulkelerinden gelmis cocuklari gorurduk, onlarin yerel kiyafetlerini danslarini sarkilarini dinlerdik, o gun yasadigimiz memleketi bile dunyanin merkezi zannederdik.
bugunden bakip da "her sey yalanmis be!" diyebilirim, ama bu hic bir sey ifade etmez ve bu zihniyetimin zerre kadar degeri yoktur. cunku artik ben olmayan o mazideki cocugun ne hissettigini gayet iyi hatirliyorum. o cocuk icin her sey cok guzeldi, ve o gun mutlu olabiliyordu o cocuk, ben sahidim buna. ve okulu, ve ailesi, ve televizyonu, ve sanatcisi, ve esnafi ile bu cocugu ve nicelerini mutlu edebilmis bir duzenek kurabildigi icin, o cocuga toplu olarak bir seyler yapip eglenebilmenin coskusunu, kendisini bir butunun parcasi olarak gorebilmesinin zevkini ve gururunu yasattigi icin, yalan da olsa yalani bilmeyen cocuklari mutlu edebildigi icin o mazimdeki memlekete tesekkur ediyorum. gunesin acmasinda bile bu insanlarin emegi oldugunu sanacak kadar guveniyordum ben onlara.
