össye aylar kalmış ve herkes çıldırmış biçimde test çözerken tinkerbell, yanında integral kasan, biraz gerilmiş, dudaklarını ısıran arkadaşına bakar..sırtını döner artık ertelememelidir, teslim edilcektir yazılar..biyerden başlamak lasımdır der ve kaleminden kağıda küçük küçük yaşlarla beraber şu cümleler yuvarlanır;
Yine biz olmak isteğimiz yerdeyiz işte zaman mekan tanımaz spontanlığımızla biz... Elimizde elmalı şekerlerimizle..Ve hala diiliz biz onlardan, hani şu her yerde olanlardan, biraz deforme olmuş kişiliklerden, hani bizim çok gülüp bi yandan yazık dediklerimizden.yok ya napardık biz onlarsız? O zaman kim saatler süren, hayal ve yorum gücümüzün sınırlarını zorlayan geyiklere baş malzeme olcaktı:P kalsın onlar yerlerinde mutlular biz de öyle.biz onlara bakar sonra onlar gibi olmayız.pusulamız onlar bizim.2. Tenefüste kantine giderkenki gibi hızlı adımlarla o pusulanın gösterdiği tarafın zıt yönüne doğru yol alırız:)sonra biz yine istediğimiz yerde oluruz.Okununca hatırlatması gereken yaşananları kısacık bi yıllık yazısına kasıp sığdırmak istemiyorum ben. o anları kelimelerle yıkayıp, cümlelere basıp, renkleri solsun istemiyorum.. yazmak ve okuduktan sonra anımsattığı izleri hissetmekle yetinmek de istemiyorum.çünkü hıçkırarak yutmaya çalıştığım boğazımdaki o kocaman düğümü anlatıcak kelimeleri üretemiorum...onlar bende derinlerde ama çok iyi bildiğim bi yerde bütün renkleriyle saklı dursunlar.Yetmediği zaman bişeyler eksikliğini duyduğum şeyin ne olduğunu biliyorum ben artık.öyle bi işlemişsin ki içime, o kadar sinmişsinki bu küçücük bünyeye, mümkün diilim ben artık bizsiz...
yazılır defterin arasına konulur ve göze uç kaçmıştır tuvalete gidilmesi kendine gelinmesi gerekir..çakal arkadaş yemememiştir uç numarasını ama olsundur..
