şimdi bizim de başımıza geldi bu lanet olay ki hayvanalara karşı olan korkumu katladı üçe beşe.
mutfağın ışığını yakmamla mutfağın ortasında uçuşmaya başladı yarasa. çığlık atarak annemin yanına gittim, annem benden de korkak.
odanın kapısını kapattık ve ne yapsak diye düşünmeye başladık. kolidorda uçan yarasa aradabir odanın kapısının cam kısmına çarpıyor ve annemle benim çığlıklarım birbirine karışıyor, annem benden çok bağırıyor o kesin.
neyse ben (cesur biri olarak) gidip karşı odadan telefonumu alıcam, babamı arıyacağız, işten erken gelip yarasayı çıkarmasını falan söyleyeceğiz.
annem gözlerini kapattı ve kapıyı açtı. ben koşa koşa çıktım fakaaaat yarasa odaya girdi.
annem çığlık attı, yarasa çığlık attı, ben çığlık attım.
hadi annem bağırıyor, ben bağırıyorum da bu yarasaya ne oluyor derken kapıya sıkıştığını gördük ve tüm korkumuzu unutup yarasayla ilgilenmeye başladık.
artık korkutucu bi hayvan değildi, aileden biri gibiydi.
annem hırkasını koydu yarasanın yanına. yarasa hırkaya tutundu. balkona çıkarttık ve hırkayla beraber bıraktık. sonra da camdan uçana kadar seyrettik.
hala yaşıyordu en son, başka eve girip başına bişi daha gelmediyse.
