ne zaman olduğunu bilemediğimiz gibi her an herhangi bir sebepten başımıza ya da çevremizden birinin başına gelebilecek en nihayetinde hepimizin sonu olan hadise. çok ağır bir tramvadır, psikolojik bulanıma soktuğu gibi intihara kadar gidebilecek sonuçlar da doğurabilen bir olgudur.
ölümden sonraki yaşamı bilmediğimiz için (inanç gereği ahiret hayatı var diyoruz ama ne olduğunu bilmiyoruz) ölen kişi hakkında yorumlar yapamayız, oradaki yaşam ile ilgili. lakin ölen kişinin yakını olarak (anne, baba, kardeş, sevgili, amca, teyze vs vs) bizim çektiğimiz acılar kalır elimizde avucumuzda. bu acılarla yaşamaya başlarız yavaş yavaş. inanmak istenmez ölümü, o vardı o daha şu kadar zaman önce kanlı canlı karşımdaydı, onunla göz göze geldik, aynı havayı soluduk, can dedik canan dedik, hayattan bahsettik. kanlıydı canlıydı yaşam doluydu, o vardı diye düşünmeye başlarız. sonra yavaş yavaş acılara karşın isyanlar başlar. neden allah'ım, neden o. madem böle olcaktı neden tanıştık diye sorular beyinde ilerler yavaş yavaş, bir örümcek gibi ağını kurar ağır ama kararlı azimli bir tavırla. biraz zaman geçer ardından bir daha hiç gülmez dediğiniz yüzünüz soluk gülücükler de olsa, içten olmasa da gülmeye başlar, şaşarsınız kendinize, nasıl olur bu diye. içiniz çekilir sanki kendinize şaştıkça. irdelemeler başlar, hayatla ilgili ciddi felsefik sorgulamalar. gece yatağa yatıldığında uyumamazsınız hemen ya da bunu engellemek için günde yüz bin tane meşguliyet bulunup yorgunluktan dibiniz düşene kadar çalışırsınız maksat düşünmemektir. ama öyle de böyle de düşünürsünüz hayatın sonu olduğunu, bizden sonra kalacak bir şey olup olmadığını irdelersiniz. kötülük yapmanın ne size ne de başkasına faydası olmadığını anlarsınız. iyilikle dolmak gerektiğini, hayatı yaşanır kılanın güzellikler olduğunu anlarsınız. ve bu sorgulamalar ruhunuza işler. temizlenip arınmış olursunuz. bedeli ağır bir tramvadır ama eninde sonunda hepimizin bir şekilde yaşayacağı bir acı.
