anaokulunda başlamıştı herşey. Saatleri öğenmiştim anne yolu beklerken o ise boya kalemleriyle çizerdi annesinin gelmesini. O boya kalemlerini sımsıkı tutup eriten kısa pantolonlu çocuktu benim sevgilim. ilk aşk, ilk erkek,çocukluğumdu beslenmemde ki su şişesi, herşeydi onu toprağa verirken kalp ağrılarımı, kokulu silgilerimi, çocukluğumu,misketleriyle ev satın alabilen kısa pantolunlu sümüklü çücük sevgilimide gömdüm, Karanlıktan korkan o kocaman yürekli çocuguda gömdüm.Tarifi olmayan bu acı gün geçtikçe diiz kapağımda bir yara olur. Karanlıktan korkma oldu mu ben ışığı söndürmüyorum.
