onun kendi acısı içinde boğulurken, aslında kaybedecek bir şeylere sahip olmanın yaydığı pembeliğe karşı körelmektir.kaybediş aslında beklenendir, muhtemeldir.çünkü incecik bileklerimizle, kocaman yüreklerimizle ipince bir ip üstünde yürürken hepimiz risklerle boğuşmak değil midir aslolan?
"kendimi kazanmanın ruhumu kamçıladığı zamanlardaki kadar aciz hissettiğim başka bir an daha yoktur" der yazar.çünkü oyunlar ciddiye biner.risk alıp denemenin ötesinde, zafer için savaşan renge boyanır cambazlar.
kaybedişi gözümde büyütmem artık eskisi kadar.çünkü kazanmanın hazzı değil,kaybettiğimde doğrulup tekrar ayağa kalktığımda, daha zor olanı başardığımda gururla insanların yüzüne bakabilmemdir beni hayata bağlayan.
belki bir avuntu gibi gelir çoğuna, ama kaybediş bir son değil; arkasından yepyeni yolları sürükleyen bir başlangıçtır.
