yokluğa akmaktır. var olmaya çalışmaktır. anlasan otur ağla derim çocuk hüngür hüngür yaşadığına saysınlar. bahara kaldırıma sokak lambasına ankara sırtını daya ve ahlak çocuk sesindeki hırıltı gönlündeki vızıltı için ağla. her gün aşti merdivenlerinde oturp dilenen yaşlı kadına, alt geçitlerde tek nota üfleye bilen hüzünlü musikiye umut vari bakan kirli sakallı adama, mendil al abi diye henüz ilkokul çağındaki kız çoklarına bir sigara versene abi diyen tinerci çocuklara ve bunların on yılda yediğini ir gecede ulus ta bir meyhanede yiyen orosbu çocuğunu kral yapan kahbe düzenin çarkına bir çomak sokamıyorum diye ağla. ne idüyü belirsiz sözüm ona ilerici entelektüellerin kıçını taharatlayan aydın geçinen piçin her gün durmadan gazatelere kustuğu iğrençliklere ağla. biri düşsün diğeri eğilsin ben onun üstüne basıp yükseleyim diyen kokuşmuş düzenin kızıla boyanmış dar pantalon içinde siki taşağına dayanmış zengin piçine dur!!! o senin hakkın değil sıranı bil diyemeyen adelete, adeleti sömüren siyasete ağla çocuk. sonra sus. yine sus. hep sus. güzel ülkemin kanlı gözlerinden her gün gözyaşı aksın ve sen sus. boşver de. olur de. bana ne de. ben mi kurtaracam de.
şimdi siktir git beni göz yaşlarımla başbaşa bırak?!
