...ben kendimi bir parkta gördüğüm anemon'a benzetiyorum.
çiçeğinin yapraklarını gün boyunca açmış ve gece olduğunda, onları bir türlü toplayıp kapatamamıştı.
ben de böyle çaresizce, dışa dönük, hiçbir şeyi itip geri çevirmeden yaşamaktayım.
duyularım; bana hiç danışmadan, hep rahatsız edici şeylere yönelik.
ama kim, önce kendini paramparça etmeden yenileyebilmiştir ki..
