içinden geldiği gibi davranmaktır. yanlıştır bilirsin, zarar göreceğini de tahmin edersin ama önemli değildir. senin için önemli olan kendin olmak, içinden gelen davranışı sergilemektir. kaybedeceksen kendin olarak kaybedeceksin ve bu da rol yaparak, istemediğin bir şeyi yaparak kazanmaktan çok daha onurlu ve keyifli bir durumdur.
insan yanlış olarak görülen şeylerden ders ala ala değişir, toplumun doğru kalıplarına girer ve kendini kaybeder. yanlış yapan ve yanlışında ısrar eden insan yalnızlığa ve mutsuzluğa doğru sürüklenecektir belki fakat hep kendiyle barışık olacaktır, kızacaktır belki kendine ama yine de bilecektir ki kendisi olmuştur sadece. kendini olmadığı gibi göstermenin ağır yükü altına girmemiştir. içinden gelmediği halde doğru olanı yapan insan ne başarı elde ederse etsin mutsuz olacaktır oysa... çünkü toplumun yanlış dediğini yapmak içinde bir uktedir.
bir karagöz oyununda toplumun kurallarına uyan ve öğretilen doğruyu yapan hacivattır, karagöz ise hep aykırıdır ve toplumca yanlış görüleni yapar ve doğruyu yapmak istese bile bunu beceremez. çünkü onun mizacına terstir bu doğru. oyunun sonunda hangisi doğru yapıyor diye çocuklara sorarsanız hepsinden hacivat cevabı alırsınız. peki sen kimi sevdin sorusunu yöneltirseniz hepsinin kahramanının karagöz olduğunu görürsünüz. çünkü karagöz özgürdür, kalıplara girmemiştir, bireydir, toplumun dayatmalarını üzerine giymez. karagöz topluma faydalı yetişkinler olabilmeleri için yoğun bir yontulma süreci altında olan çocuklar için tam da bu nedenle bir kahramandır. çünkü insan toplumun yanlış dediği şeyleri yapmayı sever.
