ilkokul yıllarımdı. darbenin üzerinden yıllar geçmiş olmasına rağmen izleri hala kaybolmamıştı. kenan evren cumhurbaşkanı idi. bir sebeple, cumhurbaşkanı yaşadığım ile gelecekti. ildeki bütün okullar hazırlık içerisinde, her öğrenci neredeyse askeri eğitime tabi tutularak eğitiliyor, cumhurbaşkanının geleceği gün için hazırlanıyordu.
gün geldi ve sabah okuldan çıktık. kenan evren'in araba ile geçeceği güzergâh üzerinde sabahın köründe beklemeye başladık. ellerimize verilen türk bayraklarını oyuncak niyetine kullanıp, zaman geçirmeye çalışıyorduk. saatler geçiyor cumhurbaşkanı gelmiyordu. neredeyse öğlen olmuş, üzerimizdeki kara önlüklerin savunmasız inceliğinde sabah soğuğunu çoktan yemiştik. yemediğimiz tek şey ise yemekti. evet karnımız acıkmış ve biz halâ bir şey yememiştik, öğretmenlerimizden yediğimiz azardan başka.
saat öğleden sonra iki - üç sularında bir hareketlilik oldu. cumhurbaşkanının geldiği, herkesin elindeki bayrağı sallaması söylendi. o sırada siyah bir araba belirdi, arabanın camından çıkan bir el sallanıyordu, geçti ve gitti.
işte bu sebep bile kenan evren'den nefret etmek için sebebti bir çoçuk için. saatlerce bekleyen ve sadece sallanan bir el için beklediğini anlayan bir çocuk için yeterliydi. peki ya onca acıyı, işkenceyi çekenler, arkadaşını, sevgilisini, kardeşini, annesini, babasını, kaybedenler, onlar ne yapmalıydı?
darbenin kaosu sonlandırdığını sananlar, o kaosu kim hazırlamıştı acaba? kim tırmandırarak o duruma getirmişti? darbe yapabilecek gücü olan biri, sizce bu durumda ne kadar etkisiz olabilirdi?
fillerin nasıl eğitilip itaatkâr birer köle haline getirilme hikâyesini anlatmak istemiyorum. bunu zaten herkes bilir. aynı şey halkımıza yapılmıştır.
paşa hazretleri şimdi "eğer yargılanırsam intihar ederim" diyormuş. isabet olur paşam!
