tanrının kimseye tattırmasını istemediğim bir duygudur. her sabah sana günaydın diyen o tatlı ses, okuldan geldiğinde yemeğini hazırlayan o eller, derdin olduğunda ne olursa olsun senin tarafında olan insanı bi daha göremicek olmak... ve en cok insana koyanda yavas yavas onun yüzünü ve sesini unutmak hatıralarda onla yasarken, büyüdükçe o hatıraların yok olması falan. ne biliyim garip işte. annenin ölmesinden sonra o kadar çok keşke diyorsun ki.. keşke üzmeseydim, keşke öyle yapmasaydım, demeseydim.. annem hiç yanımdam gitmeyecek sanırdım. taki o lanet hastalığa yakalanana kadar. hersey yanındayken güzelmis meger. bigün gitti işte ve ben hala keske diyorum.. 'KEŞKE SANA DAHA FAZLA SARILSAYDIM'..
