değişen durum ve koşullarla alakalı bir hadise. stalin rusya'sında veya mao çin'inde komünistlerin kendini azınlıkta hissetme gibi bir dertleri yoktu. hatta partiye üye değilseniz başınızın epey ağrıyabileceği dönemlere imza attılar. ha, bir de faşizmin ırkçılık ile eşanlamlı olmadığını bıkmadan, usanmadan anlatmak gerekiyor sanırım.
ırkçı bir siyaset faşizme kaymaya son derece yatkındır; lakin her faşist iktidar ırkçı politika gütmez. sosyal devlet ilkesinden sapıp devletin bekasını vatandaşların refahından üstün tutan her yönetim faşizmin kucağında bulabilir kendisini.
demokrasi dediğimiz göz yanılgısı bile kendisini idame ettirmek maksadıyla baskıcı yöntemlere kayar; zira hangi yönetim biçimi uygulanırsa memnun olmayan kesim illa varolur. devlet ise iktidarını kimse ile paylaşmayacak kadar kıskançtır. baskıyı, zulmü, muhalefeti ortadan kaldırma hazımsızlığını sadece komünizme veya sadece kapitalizm oyuncağı olan demokrasiye atfetmek eksik bir tespittir bu nedenle. kimse ak değil ki başkasını kara olmakla suçlayacaksın. illa ki ideolojilerin eksik ve doğru yönleri tartışılır ancak aynı anda sadece bir rejim var olur; kendisinden olmayanı ise ortadan kaldırmak ister. göze çarpıcı şekilde yaparsan bunu adın faşiste çıkar; şiddet dışı yöntemlerle kendi kültürünün içinde eritmeye çalışırsan demokrat olursun.
