ilk dinleyişte dahi sağlam bir albüm imajı yaratmıştır yaratmasına da; bir "afilli yalnızlık" kadar insanı uykusundan uyandıran, "ve gülümse şimdi" gibi en sevdiği oyunun ortasında teneffüs ziline yakalanılan o ilk gençlik yıllarının telaşını hatırlatan, "belki bir gün özlersin" gibi sahici bir yaşanmışlık hissi uyandıran şarkılara muhtaç bünyelere ne şekilde yetebileceği merak konusudur. pek tabi emre aydın albümlerinin dinledikçe, söz ile müziğin o eşsiz uyumunun kulaklardaki pası yavaş yavaş temizlemesiyle zaman içinde güzelleştiği bir gerçektir. bu albümde de sözler yine müzikten ön plandadır kanımca. Son defa şarkısındaki şu sözler örneğin:
"Ne yapsam ne söylesem
O geç kalmışlık hissi
Son defa görsem seni
Kaybolsam yüzünde
Son defa yenilsem sana
Hiç anlamasan da
Son defa benim olsan
Uyansam yanında."
Herkesin kendinden bir şeyler bulabileceği güzel bir albüm olmuştur bu da. kendisi ayrılık acısını yanısıtırken bizlerin de yüreğini dağlamıştır efenim. halet-i ruhiyeniz düzgün ve yerli yerindeyken bu albümü dinlemeniz bir dost tavsiyesidir * .
