hemde deli gibi pişmanım.
çok seviyordum. zaten ilk erkek arkadaşım olan adamla yıllar sonra tekrar karşılaşmıştık. ilk başta ben istanbul o bursada diye istememiştim tekrar başlamayı. ama o çok ısrar ettiği 5 ay sonunda ikna etti. herşey mükemmeldi.
seviyordum. seviliyordum. bizim ilişkimiz günümüz sevgililik oyunlarından değildi. gerçekti. gerçek.
ama sonra sevdiğim çok büyük bir trafik kazası geçirdi. hemen bursaya gitmek için bilet aldım. ama hastaneye gitmemekte direnen sevdiğim bursaya gelmeme de karşı çıktı. onu dinleyip ağlayarak bileti iptal ettim. PiŞMANIM!!!
sonra ben gelmiyorum lütfen hastaneye git diye yalvardığım sevdiğim hastaneye gitmeyi redetti. daha çok ısrar etmedim. PiŞMANIM!!
bu yüzden, onu çok merak etmemden ve endişemden devamlı kavga eder olduk. PiSMANIM!!!
sonra çok daha saçma bir sebepten ayrıldık. Devam edelim diye ısrar etmedim PiŞMANIM!!!
ayrılsakta beraberiz biz derdi sevdiğim. haklıydı. o beni ben onu deliler gibi seviyorduk hala. ama ben ona kızgınlığımdan kötü davranıyordum. PiŞMANIM!!!
onca kötü tavrıma rağmen evrenim hep yanımdaydı. bedenen değil ama fikren hep kafamın içindeydi. sonra ikimizinde kırgınlığı geçti. tekrar çok sık görüşmeye başladık. her hafta bir sonraki haftaya atıyordum bursaya gitmeyi PiŞMANIM!!!!
sonra bir gün beyin kanaması geçiriyor haberini aldım. daha bir gün önce konuşmuştuk. nasıl olurdu? henüz 35 yaşındaydı. beni, bizleri bırakıp gidemezdi. hemen yanına gitmek istedim, annesi henüz gelme dedi. bizi bile almıyorlar yanına... gitmedim, bekledim. PiŞMANIM!!!!
bu haberi almamın üzerinden 4 gün geçmiştiki tabutunun başında bayılmamaya çalışıyor kendimi tutmaya çalışsamda devamlı ağlıyordum. hiç sevmezdi ağlamamı. sus diyordu sanki bana. kıyamam diyordu sanki her zaman ki gibi...
senle ölemedim. gittiğin yerde huzurla uyu. senden başka senin gibi biri yok hayatta...
