11 Eylül 2009 Cuma günü not defterime düşen bir bölüm...
***
Biz ki anadolunun her şeye heran ağlayabilen diplomasi felan bilmeyen,geldiği yer yada sahip olduğu mevki ne olursa olsun her daim beş yaşındaki kzı çocuğu kadar başarılı küsebilen insanlarız.Biz sonları ayrılığı iyi biliriz.içimizden kaçı tüm yakınlarıyla aynı şehirde yaşıyor?Kaçımız dedemizin büyüdüğü sokakta gezdirebildik çocuklarımızı.Bir insandan bir şehirden ayrılmak bizim için sıradan bir iştir.Nasırlı bir yaşayış.Bazılarımız giden bazılarımız kalan kısımdadır.Nereden baksan hüzün familyası.
