dogaya duydugu saygi kadar insana da saygi duyan kisi.
ya dusunuyorum da ben neden hic kullanmadigim halde akciger kanseri riskiyle karsi karsiya kalayim? bu mudur insana saygi? bu ne ya. kimseyi niye sigara iciyorsun diye yargilamam, kimse yapmaz bunu. ama cevremde icilmesini de istemem. bu benim en dogal hakkimdir. kisisel ozgurlukler baskalirinin kisisel ozgurluklerini kisitlamadigi surece sinirsizdir.
hem dogaya saygi dogaya saygi. bir yuz metre yerdeki izmaritlerin sayisini bir sayin bakalim. kac cikacak?
on bes yasimda lisedeyken bir sigara furyasidir baslamisti. derdi tasasi olan veya olmayan herkes bir imaj ugruna sigara icmeye basliyordu. ne yalan soyliyeyim, ben de baslayip baslamama konusunda bayagi bir bocaladim cunku elde cok guzel duruyordu ama cesaret edemedi. iyi de etmisim. ama su anda biliyorum ki cok ufak bir azinlik haric herkes sigaraya imaj ugruna. kisiliginin henuz temel atma asamasinda oldugu sirada bir ozenti seklinde baslamistir. adam olmak icin baslamistir. adamliga bak sen, iki firtlik adamlik, vay be.
kimseyi niye sigara iciyor diye elestirme hakkini kendimde gormuyorum ama otobus beklerken suratim suratima gelen sigari dumanini da lanetleme hakkini kendimde goruyorum. yo yo buyucu degilim. icimden kufur etme babinda soyluyorum.
sonuc olarak, sigara icmeyen insan sagligi yine sigara icen insanlarin vicdanina kalmis insandir.
