bugün, bir daha yaşayamayacağım/düşünemeyeceğim şeyleri gördüm.
örneğin bir mühendisin ve ya doktorun da insan olduğunu.
büyükler bize hep mühendis, doktor olmayı öğütlediler.
ve hep bizde bu amaç için yaşadık.
şimdi bakıyorum da, ben hiç bir mühendisin, doktorun insan olabileceği gerçeğiyle yüzleşmemişim. ve bugün bunun şaşkınlığı içerisindeyim.
bilmiyorum, bize hiç insan ol demediler. bundan olsa gerek, bir parka, bir kot bir kazak yaşadık. cebimizde hep bir paket sigaradan gayrısını taşımadık hoş o paketin de hep son dalı vardır içinde..
allahtan korkmayı öğütlediler hep, sen onu sev, o da seni sevsin demediler hiç. biliyor musunuz? ben ilk cesaret gösterisini rabbi red ederek gerçekleştirdim. bilmiyorum böyle yüreğimden birşeyler uçtu, sonradan pişman oldum ama...
küçüktük televizyonlarda öpüşmeli sahneleri izletmezlerdi bize, bundandır ilk aşık olduğumu düşündüğümde , aşık olduğum kızı okulun tuvaletinde öpüşerek hayal ederdim.
büyüdüm, şimdi ise kafamı omzuna yaslayıp ağlayabileceğim bir aşk arar oldum. insan değişiyor mu ne?
anne pantolonum yok diyorum, benim sorunum değil, 20 yaşındasın çalış al diyor. zatne seni bu yaşına kadar o oda da oturttuğum kabahat, 20 yaşındaki delikanlının ekmeğini ben, yemeğini ben veriyorum, ben senin gibiyken bir etekle gelin gittim diyor, bende merak etme benim de bir pantolonum var aynı sayılırız deyince başlıyor ağlamaya.
kitap okumamız söylendi bize hep, büyük adam olmayı öğütlediler, bu sözlerini tuttum, gittim kitap okudum hep, her türlüsünü. lakin kitap almk için para istedikleri zaman da, bizim öyle şeylere verecek paramız yok, kitabı bırak ekmeği zor alıyoruz dediler.
şimdi, bu yukarıya bir sürü şey yazmışlar ve 25. entryi okuyorum, '' şerefsize aymaza inat, yaşamak '' diyor.
dostum ben şerefli yaşadım lakin, üstümde hiç birşey yok. ne ceket, ne süveter. söylesene bana ben yaşıyor muyum?
