bir gün insan virgülü kaybetti.
o zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. cümleleri basitleşince, düşünceleri de basitleşti.
bir başka gün ise, ünlem işaretini kaybetti.
alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. artık ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu.
bir süre sonra, soru işaretini kaybetti.
soru sormaz oldu. hiçbir şey, ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu... ne kainat, ne dünya, ne de kendisi umurundaydı.
birkaç sene sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti.
davranış sebeplerini, başkalarına açıklamaktan vazgeçti.
ömrünün sonuna doğru elinde yalnızca tırnak işaretleri kalmıştı.
kendine has düşüncesi yoktu, yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
son noktaya geldiğinde düşünmeyi ve okumayı unutmuş vaziyetteydi.
