biliyorum, sonu olmayacak bir yola çıkmak üzereyim. sonunda üzüleceğim, üzeceğim, -olmaz inşallah ama- ah alabilirim, ah edebilirim belki... ilk adımı attığıma pişman olacağım, "keşke" diyeceğim, "keşke bir kez olsun mantığım galip gelseydi." ama geç olmuş olacak, son pişmanlığın fayda etmediği noktada tek başıma kırık dökük anıları temizleyeceğim. biriktireceğim onları da, öncekilerin yanında, kimsenin görmediği bir iç cepte... sonra cebimde anılar, çıkıp gideceğim yeni yollar aramaya. yürüyeceğim, üzüleceğim, ağlayacağım, lanet edeceğim bazen... ama devam edeceğim yürümeye, yaşamak dediğin nedir ki zaten?
bir itiraf neden eksi alır, bunu da merak etmiyor değilim... rahatlayacaksan sayın yazar, bunu yazdıktan sonra o sonunu göremediğim yola çıkmaya çoktan gönüllü olduğumu fark ettim.
